Մի հարուստ վաճառական էր ապրում, շատ հարգված ու անունով մեկը։ Նա ուներ գեղեցկուհի մի կին, ում հմայքը անտարբեր չէր թողնի որևէ մեկին։ Վաճառականը սիրում էր կնոջն իր բոլոր գանձերից առավել ու չէր պատկերացնում կյանքն առանց նրա։
Գալիս է մի օր, երբ վաճառականը մեկնում է հերթական շրջագայության՝ առևտուր անելու: Եվ ինչպես միշտ, տան հսկողությունը նա թողնում է հավատարիմ ծառայի ուշադրությանը, ում գիտեր դեռևս մանկությունից և վստահում էր անվերապահորեն։
Անցնում է մի որոշ ժամանակ, և վաճառականը վերադառնում է տուն։ Նա հարցնում է ծառային՝ ինչպես են ընթացել օրերն իր բացակայության ժամանակ, ծառան պատասխանում է՝
-Ո՛վ Տեր, կինդ բացակայությանդ օրերին այլ տղամարդու է հանդիպել, ով հիմա թաքնված է ձեղնահարկի հնամաշ սնդուկում։
Կատաղությունից կուրացած վաճառականը՝ խելքը թռցրած՝ պահանջում է կնոջից իրեն տալ սնդուկի բանալին։ Կինը պայման է դնում՝ բանալին կտամ, եթե գործից հեռացնես հավատարիմ ծառայիդ։
Վաճառականը ազատ է արձակում ծառային։
Կինը տալիս է բանալին։
Վաճառականը բանալին ձեռքին վազում է դեպի ձեղնահարկ, հետո կանգ է առնում մի պահ, մտածում․ ապա հրամայում իր մյուս ծառաներին, որ վերցնեն այն սնդուկը և խորը թաղեն այգում ծառի տակ։
Ծառաները կատարում են հրամանը․․․
Այդ օրվանից այս պատմությունը մոռացվեց ու այդ մասին որևէ մեկը որևէ բառ այլևս չխոսեց։
Հին հնդկական առակ
