Իզուր չէ, որ հասարակական պարսավանքի ենթարկելու ամենադաժան ձևը պարսավանքի սուբյեկտին ամոթանք տալն է։ Ամոթը, ինչպես նաև հզոր ուժգնության այլ հույզեր՝ ցասումը, սարսափը, ատելությունը, կորստի վիշտը, պատճառում են այն աստիճան ճնշող ու անտանելի զգացումներ, որ մենք չդիմանալով այդ տհաճ ապրումի ուժգնությանը, շատ հաճախ, հրաժարվում ենք զգալ այդ հույզերը կամ ոչ բավարար ենք դրանք ապրում՝ ճնշման գործադրմամբ դրանց հեռացնելով մեր գիտակցության տեսադաշտից։ Մինչդեռ այս հույզերի մերժումը կամ ոչ բավարար ապրումը կարող է քրոնիկական հոգնածության և մարդկանց հետ շփումներում ցրվածության, մոռացկոտության, ուժասպառության հանգեցնել, դառնալ գլխացավերի, մկանային և հոդային ցավերի պատճառ։ Ինչպե՞ս ուրեմն արժանապատվորեն կրել այս հույզերը ու հաղթահարել դրանք։
Ամոթն, ինչպես գիտեք, սերտորեն կապված է սեռականի հետ, որովհետև սեռական դրսևորումներում մարդիկ մերկ են։ Մերկությունն անտանելի է բոլոր ինքնագիտակից մարդկանց համար։ Եդեմի պարտեզում ճաշակելով արգելված պտուղը՝ առաջին մարդն ինքնագիտակցության եկավ ու նկատեց իր մերկությունը, որը մինչ այդ չէր տեսնում։ Նա ծածկեց իր սեռական օրգաններն ամոթից։ Նա չդիմացավ իր մարմնի պառակտմանը, կիսատությանը ու դա նրան անտանելի թվաց այն աստիճան, որ նա ծածկեց իր խայտառակությունը։ Հասարակության առաջ բռնի ուժով մերկացնելը բոլոր ժամանակներում եղել է ստորացնելու ամենանվաստացուցիչ ձևը։ Ամոթի անհաղթահարելի զգացումն այդ պահին երկրի երեսից չքվելու, գետնի տակ մտնելու պահանջ է առաջացնում։ Հասկանալի է դառնում, թե ինչու այդքան շատ են մեզ շրջապատող անամոթ մարդիկ, մարդիկ, ովքեր ոչ թե ամոթ չունեն, այլ մերժում են իրենց ամոթը։
[show_more more=»Կարդալ ավելին» less=»Փակել» align=»right»]
Սովորաբար մերկությունը բնազդաբար առաջացնում է ծածկվելու գործողություն, միայն շատ քիչ թվով մարդիկ կարող են լիովին մերկ վիճակում ուղիղ մեջքով կանգնած մնալ ու դիմանալ իրենց ուղղված հայացքներին։ Սա չի նշանակում, որ այս մարդիկ այդ պահին ամոթ չեն զգում, նրանք, ովքեր ամաչում են ու շարունակում ուղիղ մեջքով կանգնած մնալ՝ փաստում են իրենց ինքնագիտակից լինելը, այսինքն՝ բարձրագույն արժանապատվություն ունենալը։ Նրանք ամոթի հետ գործ ունենալու ճիշտ ուղին են բռնել։ Փոխանակ ծածկվելու, փակելու իրենց մերկությունը, փոխանակ հերքելու իրենց անկատարությունը, նրանք համարձակվում են ընդունել իրենք իրենց, իրենց ցանկությունները, զգացմունքերը, գործողությունների հետևում կանգնած իրական դրդապատճանռերը, նրանք արիություն են գտնում բաց լինելու և խորամուխ են լինում ինքնակատարելագործման ու ինքնամաքրման գործընթացին։
Մեր կլինիկական փորձից պետք է վկայեմ նման ինքնամաքրման գործընթացի արդյունավետությունը։ Մարդիկ ովքեր դիմում են մեզ սեռական ցանկության բացակայության գանգատով, նշում են, որ իրենք չունեն սեռական ցանկություններ, որ սեռականը նրանց առհասարակ չի հետաքրքրում; Սակայն հնարավոր բան չէ սեռական ցանկություններ չունենալ, այդ մարդիկ պարզապես չեն գիտակցում դրանց գոյությունը, որովհետև ամաչում են։ Ամոթը չի թողնում, որ նրանք գիտակցեն իրենց սեռային մղումները։ Ինչպե՞ս են այս մարդիկ ազատվում իրենց սեռական նևրոզներից։ Մարդիկ հասկանում են, որ չկան լավ կամ վատ հույզեր, որ բոլոր հույզերն ունեն գոյության իրավունք, պարզապես որոշ հույզեր տհաճ են, մյուսները՝ հաճելի։ Երբ մենք որևէ հույզի տեղ ենք տալիս մեր ներսում՝ չկորցնելով մեր ներքին հենարանը և հարմարավետության զգացումը ու շարունակում ենք կրել այդ հույզը, թափանցում նրա միջով առանց կանգ առնելու, առանց զգացողությունների վրա կենտրոնանալու, երբ մենք փորձում ենք դուրս գալ հույզից այն կողմ ու հասկանալ, թե ինչ է թաքնված այդ հույզի հետևում, տեղի է ունենում հրաշք, որովհետև այդ հույզից ազատվելու միակ ձևը այդ հույզն առաջացնող պատճառի հետ հանդիպումն ու գործ ունենալն է:
Օրինակ՝ երբ ինքներս մեզ հարց ենք տալիս՝ իսկ ի՞նչն է հատկապես ամոթալի սեփական սեռականության մեջ, իսկապե՞ս դա ամոթալի է, թե մեզ այդպես են համոզել, երբ այս հարցադրումները խթան են հանդիսանում սեփական սեռականությունն ավելի մոտիկից ուսումնասիրելու, ծանոթանալու և խորքային ճանաչման գալու համար, սեփական անաչառ մտծողությամբ հասկանում ենք սեռին վերաբերող հարցերի ամոթալի լինել կամ չլինելը։ ՈՒրեմն` թող յուրաքանչյուրն ինքը հասկանա ու ԱՌԱՆՑ ՇՏԱՊԵԼՈՒ մտածի՝ բնության կողմից մեր մեջ ամրագրված բնազդային ռեակցիաներն արդյո՞ք գեղեցիկ են ու բարի, արդյոք իրավունք ունե՞ն ինքնադրսևորվելու հենց ինչպես որ կան՝ իրենց հում վիճակում, թե մշակման կարիք ունեն։
Նման ուղիով ինքնամաքրումը ազատագրում է մեզ ավելորդ կուտակված հոգեկան լարումներից, որից մենք ծանրացել ու կարծրացել էինք։ Մերժված հույզերի ընդունումը բեռնաթափում է մեր հոգին, ճանապարհ բացում դեպի երիտասարդություն, դեպի ստեղծագործական եռանդ, դեպի Առողջություն։
[/show_more]
