Ինչպիսի՞ օբյեկտիվ ազդանշաններ կարող են լինել, որ ինչ-որ մեկին հանդիպելիս հասկանամ ու վստահ լինեմ, որ հենց նա է այն արժանի մեկը, ում հետ երջանիկ կլինեմ և երկուստեք կնպաստենք միմյանց թռիչքին, այլ ո’չ երբեք` վայրէջքին։
Ուզում եմ հենց սկսզբից հատուկ ընդգծել «երբ հանդիպելիս»-ճշմարիտ մոտեցումը: Շատ մարդիկ անդադար փնտրում, որոնում են նրան, ով իրենց լիարժեք երջանկություն կբերի: Սակայն դրսում՝ ինչ-որ մի տեղ նրան հանդիպելու հույսը, որպես կանոն, բերում է հուսահատության, որովհետև խնդիրը ոչ թե տեղի, այլ ժամանակի մեջ է: Ուրեմն՝ նրանք, ովքեր այս պահին ինչ-որ վայրում, կարևոր չէ որտեղ՝ ֆբ-ում, սրճարանում, գրադարանում, փաբում…, փնտրում և հույս են տածում, որ ահա վերջապես կհանդիպեն իրենց կեսին, խորհուրդ եմ տալիս անմիջապես դադարեցնել որոնումները: Եթե դեռ չեք հանդիպել նրան, ուրեմն՝ ժամանակը չէ, այլ ոչ թե սխալ տեղում եք փնտրում: Կասկածից վեր է ձեր երկրորդ կեսի գոյությունը՝ նա անշուշտ կա, պարզապես այն տեղում է, որտեղ այս պահին պետք է լինի: Ու կգա այն ժամանակը, երբ կհանդիպեք:
Սա չի նշանակում նստել թախտին, սպասել բախտին: Երբ ասում եմ, որ դեռ ժամանակը չէ, նկատի ունեմ ներքին պատրաստվածությունը՝ պատրա՞ստ եմ ներս ընդունել այն մեկին, ում այդքան սպասում եմ, տեղ կա՞ ներսումս: Տեղ ասելով՝ նկատի ունեմ այն ներքին տարածքը, որն իր բնույթով բևեռայի հակադարձություն է: Նա, ում սպասում եմ, արդեն իմ մեջ է իր հակադարձությամբ, ու դրա շնորհիվ իմ ներսը ձգում է նրան, որ պիտի գա դրսից, որպեսզի ես ու նա մեկ դառնանք:
[show_more more=»Կարդալ ավելին» less=»Փակել» align=»right»]
Մեր միակին հանդիպելու բերկրանքը մեծ պարգև է, ու բոլոր մարդիկ կարող են արժանանալ այդ պարգևին: Սակայն, ցավոք սրտի, ոչ բոլորն են պատրաստ ընդունել այդ պարգևը կամ որ ավելի ցավալի է՝ չեն գիտակցում, որ արդեն ունեն: Ժամանակակից մարդու կյանքն այնքան լեցուն է սթրեսներով, այնքան շատ են ցածր ինքնագնահատականի տանող ինքնանվաստացնող պատկերացումները, որ հաճախ մարդիկ չեն նկատում, որ նա, ում փնտրում են, իրենց կողքին է: Հետևաբար պետք է ցրել չիմացության խավարը, որպեսզի չլինի այնպես, որ երբ նա հայտնվի ձեր կողքին, հանկարծ իրար չտեսնենք։ Իմ փորձառությամբ՝ հանդիպման ժամանակն այն պահն է, երբ սկսում ես տեսնել կողքինիդ, երբ նա, ում համար պատրաստ ես, նույնպես պատրաստ է, ու կարոտի ուժով սկսում եք ձգել իրար։
«Այն մեկը, ով իմն է»՝ մարդիկ են, ում հետ բոլոր մակարդակներում՝ մտային, հուզական, հոգևոր և մարմնական, կապված ես միևնույն հաճախականության ալիքներով: Այդ կապվածությունը անդրանցում է տարածությունը և ժամանակը ու չի ենթարկվում Երկիր մոլորակի վրա գործող ֆիզիկայի օրենքներին ու կանոններին: Այսպիսի կապվածություն ունեցող մարդիկ հարաբերության մեջ խորը ներդաշնակություն են ապրում: Ո՞վ է այդ մեկը և արդյո՞ք նա միակն է: Իրականում նա միակն է իմ համար, բայց նա մեկը չէ, նրանք հոգնակի են: Որպեսզի հասկանալի դառնա, թե ինչ եմ ասում, պատկերացրեք, որ հոգնակին խիտ նյութ է, և նա՝ ով ինձ հանդիպում է, այդ նյութից դուրս եկած-մարմնավորված առանձին մեկն է, իրեն բնորոշ ֆիզիկական առանձնահատկություններով՝ դեմքի որոշակի գծեր, հասակ, մաշկի գույն…, հոգեբանական առանձնահատկություններ՝ բնավորություն, խառնվածք, նախասիրություններ, ճաշակ… Սակայն նյութը, որից կազմված է իմ միակը, կիսում են շատերը՝ մի խումբ մարդիկ: Խմբին պատկանող յուրաքանչյուր էակ այդ նյութից է: Նյութն ընդհանուր է և մեկն է, իսկ նյութը մարմնավորողները շատ են, և գերագույն վայելք է, երբ առնվազն երկուսը հանդիպում են:
Մենք տարբեր ֆիզիկական մարմիններ ունենք, տարբեր հոգեբանական մակերեսներ ենք կրում, որով հարուստ ենք ու հպարտ, բայց խորքում մեկս մյուսն ենք: Միևնույն Նյութից պոկված երկու առանձին մարդ անպայմանորեն սիրեցյալներ չեն, նրանք կարող են լինել հրաշալի բարեկամներ, անփոխարինելի գործընկերներ, նվիրյալ ընկերներ, նրանք կարող են լինել նույն կամ տարբեր սեռի և անգամ անսեռ: Ու եթե արտաքնապես այդ միությունները տարբեր գործառույթներ են իրականացնում՝ հետապնդելով տարբեր նպատակներ, ներքուստ նրանք բոլորն էլ մեկն են։
Նա, ով իմ արժանի կեսն է, իմ կյանքում կատարում է մի զարմնահրաշ դեր՝ նա հաղթահարում է փոփոխման հանդեպ իմ դրսևորած դիմադրությունը և երբ նա գնում է, ես այլևս առաջվանը չեմ, նա ինձ թողնում է հարստացած, վերածնված, առողջացած, ամբողջացած: Նա՝ այդ միակը, անհնարին է դարձնում իմ լճացումը, ճահճացումը, նա հաղթում է մահացածը, Նա իմ ուսուցիչն է, իմ մթության լույսն է, իմ լուսնի արևն է: Նա արտացոլում է իմ ներքին թաքույց ցանկությունները, վախերը, կարիքները, ինչպես նաև իմ խորքային գեղեցկությունը և հզոր կողմերը: Սրա շնորհիվ նա օգնում է ինձ աճել և հասունանալ՝ հուզական, հոգեբանական և հոգևոր առումներով: Ձևափոխությունը, որ նրա շնորհիվ տեղի է ունենում իմ ներսում, կարող է ընթանալ մի քանի ժամվա մեջ կամ ձգվել տասնյակ տարիներ, երբեմն մի ամբողջ կյանք, բայց ամեն դեպքում Միակը նա է, ով ձգում է ինձ միայն դեպի վեր, հասցնելով դեպի իմ կատարյալ ես-ի հիմքը: Եթե պատկերացնենք, որ մարդը գագաթներով իրար կպած երկու անջատ բուրգ է, ապա իմ կեսի հետ հանդիպումը նշանավորվում է նրանով, որ այդ հանդիպումից հետո բուրգերից ստորինը իր գագաթով սկսում է վեր ընթանալ մինչև հասնի վերին բուրգի հիմքին։ Այսպիսով, իմ կեսը նա է, ում շնորհիվ բուրգերը հատվում են և ծնվում է Նորը, ծնվում եմ ԵՍ:
Պետք չէ մտածել, որ իմ կեսը ինձ հաճույք պարգևողն է և, որ այդ հարաբերություններում ամեն ինչ սահուն և հարթ է ընթանում, սա բնավ ճիշտ չէ: Շատ հաճախ հակառակն է՝ կեսը նա է, ով մեզ ամենաշատն է ցավեցնում, հատկապես, եթե ես խորը վերքեր եմ ժառանգել մանկությունից, դոգմատիկ եմ, պարանոյալ, կախյալ, համառ, ռոմանտիկ.. Բայց նա՝ այդ միակը, նա է, ով ստիպելու է ինձ ազատվեմ հենց ինձնից, դուրս գամ ինքս իմ միջից, ինչպես օձն է դուրս գալիս ինքն իրենից, երբ արտանետում է հին մաշկը:
ՈՒրեմն՝ նա, իմ կեսը նա չէ, ով բերում է քուն, այլ նա՝ ով արթնացնում է, Միակը նա չէ, ում հետ քնում են, այլ նա ում հետ չեն քնում երբեք: Իսկ, եթե անգամ քնում են, ապա հերթափոխով:
Բայց միշտ չէ, որ հանդիպումը միայն տանջալից է, հատկապես երբ խոսքը գնում է սիրառատ զույգի մասին: Սեռական հաճույքը, որպես պարգև, փոխհատուցում է տառապանքի ցավը: Նա՝ իմ կեսը, զգում է ինձ ու հաղորդակցվում այն նյութի հետ, որից կազմված է իմ էությունը, ու նա գիտի, թե ինչպես վարվի դրա հետ: Իհարկե մեծ բան է կախված նաև ինձնից, ինչքան պատրաստակամ եմ փոխվելու, ինչքան բաց եմ փոփոխությանը ու կառչած չեմ ունեցվածքիցս, այնքան անցավ է ձևափոխումս: ՈՒ նաև դասեր տալուց նա խոսում է մի այնպիսի աներևույթ ձայնով, որ մոռացնել է տալիս ցավի առկայությունն ու կենտրոնացնում ձևափոխմանս վրա:
Իսկ ինչու է պետք ձևափոխվե՞լ։ Մի պարզ պատճառով, որպեսզի գա Նորը: Ահա թե ինչու են մարդիկ այդպես ուրախանում և աչքալուսանք տալիս, երբ երեխա է ծնվում, քանի որ երեխան խորհրդանշում է Նորը: Երբ մի քանի հոգիներ, ովքեր նույն նյութից են, հավաքվում են գլուխ գլխի, տեղի է ունենում հրաշք, այդ հրաշքը կոչվում է ծնունդ: Սա էվոլյուցիա ասվածն է, որը նշանակում է նորի գալուստ: Պատմության մեջ բոլոր նշանակալի փոփոխությունները տեղի են ունեցել նյութի խտացումից: Միևնույն նյութից կազմված մարդկանց հանդիպումը էվոլյուցիայի առաջընթացն ապահովող խթան է, հանուն ապագա սերունդների, ովքեր շարունակելու են սկսված գործը, ու սա հավերժ ընթացք է:
Սոցիալական հարաբերություններում չկա առավել բովանդակալից փորձառություն, քան միևնույն նյութից բաղկացած խմբի ներկայացուցչի հետ շփումն է: Դրա պատճառով են դեմոկրատ երկրներում ձևավորվում տարաբնույթ, բազմահազարավոր խմբեր: Խմբում միմյանց հետ ամուր փոխկապվածության գիտակցումն է, որ տանում է զարգացման, կյանքի զգացողության: Սրանով պորնոգրաֆիան տարբերվում է իրական սիրային սեքսից, որտեղ առաջինը ստվերների հարաբերումն է, մակերեսային երևութականություն, իսկ երկրորդը՝ նյութի բովանդակային մարմնավորումը: Պորնոգրաֆիայի դեպքում մենք օգտագործում ենք ուրիշին որպեսզի անձնանական հաճույք ստանանք, իսկ սիրո դեպքում մեր միակ նպատակը դիմացինին հաճույք պարգևելն է:
Հիմա անդրադառնանք այն օբյեկտիվ տարբերակիչ ազդանշաններին, որոնցով կարելի է հասկանալ, որ հանդիպել ես նրան: Ամենաօբյեկտիվ ազդանշանն աչքերն են տալիս: Հայացքները հանդիպում են իրար ու ոչ մեկի մտքով չի անցնում աչքերը փախցնել իրարից: Մագնիսական անհասկանալի ձգողություն է գոյանում երկուսի միջև: Զրույցը ուժ է հաղորդում ու ծավալվում ժամեր, որոնք սակայն թվում են րոպեներ: Զրույցն ընթանում է միևնույն լեզվով, յուրահատակուկ, միայն տվյալ զույգին հասկանալի լեզվով, որը կողքից լսողին խենթերի զրույց կարող է թվալ, երբեմն կարիք չկա անգամ խոսելու, ամեն ինչ պարզ է առանց խոսքի: Իրար հանդիպած կեսերը Նույն բանն են խորհում և շատ հաճախ նրանցից մեկը կես վայրկյան առաջ հնչեցնում է հենց այն, ինչը մյուսի լեզվի ծայրին էր: Խոսակցությունը ծավալվում է անկաշկանդ, այն տանում է դեպի հեռուներ, դեպի խորքեր՝ սնուցելով, ուժեղացնելով երկուսին: Կեսը հայտնվում է ճիշտ այն պահին, երբ օդի չափ անհրաժեշտ էր: Նա արտացոլում է մեր ուժեղ կողմերը, մենք դադարում ենք պաշտպանվել, մարմինը հանգստանում է, դառնում ենք, ինչպիսին որ կանք, մարմինները ձգվում են իրար ու պատրաստ են ամբողջացմանը: Ահա, թե ինչպես է սկսվում իրական սեռային մերձեցումը:
Անգամ եթե օվկիանոսի տարբեր ալիքներ տարբեր խառնվածք ու կազմվածք ունեն, տարբեր նպատակ ու հեռանկար, բոլորն էլ, միևնույն է՝ օվկիանոս են: Հայր մեր… Հայր՝ եզակի, մեր՝ հոգնակի…
[/show_more]
