Ամուսնական հարաբերություններում զույգային աններդաշնակության պատճառներից մեկը զուգընկերներից մեկի ներքին համոզումն է, իբր թե ինքն առանձնահատուկ է: Այս համոզումը շատ խորը արմատներ կարող է ունենալ, որոնք երբեմն ձգվում են մինչև վաղ մանկություն: Երբ երեխային ուժերից վեր կյանքի փորձառություն է պատահում, ինքնապաշտպանական դրդապատճառով երեխան կարող է թաքնվել առանձնահատուկ լինելու պատյանի մեջ: Պետք է նշել, որ առանձնահատուկ լինելու համոզումը շատ հաճախ գալիս է բարդույթներից, իսկ ցանկացած բարդույթ խոսում է այն մասին, որ տվյալ անձնավորությունն իրեն լիարժեք չի զգում և թաքցնում է մի թերություն, որից գտնվում է կախվածության մեջ: Տվյալ թերությունը անպայաման չէ որ արատ լինի օբյեկտիվ առումով, այլ շատ հաճախ թերություն է դիտարկվում անձնավորության սուբյեկտիվ ընկալման պատճառով: Օրինակ՝ իրեն գեր համարող ու այդ մտքից տանջվող կինը օբյեկտիվորեն կարող է գեր չլինել:
Առանձնահատուկ լինելու մտքից մարդը ներթաքույց հաճույք է ստանում, ու սա այն թակարդն է, որի պատճառով նա, ինչքան էլ պարադոքսալ հնչի, չի ցանկանում ազատվել իր բարդույթից, քանի որ այդ դեպքում կկորցնի իր առանձնահատուկ լինելու հնարավորությունը ու կդառնա մյուսների պես սովորական, որից նա սարսափում է: Առանձնահատուկ լինելու համոզումը, որի հիմքում ընկած է բարդույթը, այլ ոչ թե իրական անհատական առանձնահատկությունները՝ արիությունը, աշխատասիրությունը, ազնվությունը, շնորհալիությունը և այլն, կարող է բերել ահռելի մեծ ողբերգությունների:
Առանձնահատուկ լինելու անմիջական հետևանքը մեծամտությունն է՝ ուրիշներից ավելի բարձր լինելու, ուրիշներից ավելի շատ բան իմանալու, ի տարբերություն այլոց՝ ավելի հասուն կամ անձնային աճ ապրած և հոգևոր արթուն լինելու համոզմունքները: Ահա թե ինչու, այս մարդիկ ձգտում են «օգնել» ուրիշին, ամեն քայլափոխի խորհուրդ տալ, դասեր տալ, արհեստական հնարներով արթնացնել իբր քնած զուգընկերոջը, փրկել նրան:
Փրկչի դեր ստանձնած զուգընկերն ուրիշին փրկելու, մեղքերից ազատելու պատասխանատվություն է վերցնում՝ հիմնված այն համոզման վրա, որ զուգընկերն անկարող է իրեն ազատել իր կեղտերից, որոնց մեջ թաթախվել է իր չիմացության և պարզամտության պատճառով:
Խորհուրդ տալու միտումը ամենևին էլ վատ բան չէ, քանի դեռ չի հատում ուրիշի անձնական սահմանները: Սակայն ուրիշներից բարձր լինելու, ավելի շատ բան իմանալու թյուր համոզման պատճառով փրկչի առաքելություն ստանձնած մարդիկ, սկսում են այլոց նայել վերևից, իբր իրենք անմեղ են, իսկ մյուսները՝ մեղավոր, սկսում են մեղադրանքներ հնչեցնել, ապացույցներ բերել այդ մեղադրանքներին: Սա կարող է սնուցել հետապնդման և զուգընկերոջը վերահսկելու հակումները ու փրկչի դերը ստանձնած զուգընկերոջը դարձնել ամենաանցանկալի մարդն աշխարհում:
[show_more more=»Կարդալ ավելին» less=»Փակել» align=»right»]
Ուրիշներին օգնելու և փրկելու միտումը հաճախ ի հայտ է գալիս այն դեպքում, երբ մարդը չի գիտակցում, որ հենց ինքը օգնության կարիք ունի: Փոխանակ ընդունելու, որ այդ ինքն է, որ կարիք ունի օգնության և «մեղքերի թողության», այս մարդիկ կպչուն կախվածություն ունեն կողակցին մաքրելու մոլուցքից, սա փախուստ է սեփական անձից, որը պայմանավորված է սեփական անձի մութ կողմերին հանդիպելու վախով:
Իրենց առանձնահատուկ համարող մարդկանց թվում է, թե իրենց առաքելությունն է ուղղել մյուսներին: Այս մարդիկ հաճախ օգնության ձեռք մեկնող մասնագիտություններ ունեցողների շարքից են, և մտածում են, որ իրենց տիեզերական առաքելությունը մոլորակը փրկելն է: Սա ելնում է այն պատկերացումներից, թե աշխարհում ինչ-որ բան այն չէ, իրականությունը սխալմունք է, չհաջողված փորձ, իսկ մարդիկ՝ թերի ու արատավոր, նրանց անհրաժեշտ է ուղղել, դաստիարակել, դարձի բերել շեղված ճանապարհից, փրկել կործանումից: Այսպես մտածելով նա իրեն համարում է ավելի առանձնահատուկ և ընդգծում սեփական կարևորությունը ու մի վայրկյան անգամ չի գիտակցում, որ այդ նա է կործանվածը ու փրկության արժանանալու առաջին թեկնածուն:
[/show_more]
