Վստահության խնդիրը մարդկային փոխհարաբերությունների մեջ ամենակարևոր և հիմքային սյուներից է: Ոչ մի համագործակցություն չի կարող հաջողությամբ պսակվել, եթե գործընկերները չեն վստահում միմյանց, ընդ որում առանց վերապահումների: Վստահել ինչ-որ մեկին՝ նշանակում է հույս դնել և ապավինել նրան: Սա ունակություն է, որը բնորոշ է ուժեղ մարդկանց, քանի որ վստահությունը համարձակություն է, անորոշության վախի հաղթահարում:
Ահա թե ինչպիսի բնույթով է վստահության խնդիրը բարձրաձայնվում կին-տղամարդ փոխհարաբերություններում: «Ինչպե՞ս նորից վստահեմ, երբ բռնացրել եմ, որ ամուսինս դավաճանում է ինձ»:
Սկսենք նրանից, որ շատ կանանց հուզող այս հարցն ունի երկու կողմ, նախ՝ պետք է ընդունել, որ տեղի ունեցածը իրոք մեծ ցավ է պատճառել ու այդ տառապանքը պետք է գիտակցված ապրել: Ուղղակի տառապելն անթույլատրելի է, մարդը միշտ պետք է հասկանա իր տառապանքը և գիտակցաբար վերափոխի այն: Դրա համար կարևոր է, որ զույգը ստեղծի ներընտանեկան այնպիսի մթնոլորտ, որտեղ հնարավոր է առանց կաշկանդվելու արտահայտել ու ապրել այդ ցավը: Ոչ մի դեպքում չի կարելի խեղդել, ճնշել, արտամղել, անզգայանալ այդ ցավից: Կարևոր է, որ ամուսինը ընդունի, որ իր քայլը ցավ է պատճառել, բայց սա չի նշանակում թե նա պետք է մեղավոր զգա իրեն ու պատժվի, բնավ: Իր կատարած քայլի հետևանքների գիտակցումը թույլ է տալիս որակապես նոր ու ավելի ինտիմ հարաբերություններ կառուցել, ուրեմն՝ փոխանակ մեղքի զգացումով ծանրաբեռնվելու, ավելի կառուցողական է պատասխանատվություն ստանձնել նոր հարաբերությունների կառուցման համար, ինչի երաշխիքը կլինի նախորդ քայլի հետևանքերի շտկումը:
[show_more more=»Կարդալ ավելին» less=»Փակել» align=»right»]
Հարաբերությունը շարունակություն կունենա, եթե թույլ տրվի, որ կնոջ տառապանքը գոյության իրավունք ստանա: Ընդհանրապես, երբ հաշվի ես նստում մարդու հույզերի հետ, այսինքն՝ կիսում ես դրանք, մարդն իրեն թեթևացած է զգում և համարում, որ հարգված է: Հակառակ դեպքում, երբ փոխհարաբերությունների մեջ անտարբերություն ու արհամարհանք է, ու զուգընկերները չեն կիսում մեկը մյուսի հույզերը, նրանք աստիճանաբար հեռանում և օտարանում են միմյանցից: Իհարկե, սա չպետք է դառնա սեփական հույզերով զուգընկերոջը խեղդելու պահվածք, հույզը կիսել նշանակում է երկուսով մշակել այդ հույզը, որի նպատակն է ի վերջո դուրս գալ կամ վեր կանգնել այդ հույզից՝ տվյալ դեպքում՝ վիրավորանքից ու անցնել առաջ, ոչ թե մնալ այդ հույզի տիրապետման տակ:
Հարցի մյուս կողմն ամուսնու կատարած քայլի դրդապատճառներն են: Երբեմն խորը վերլուծություն կատարելիս կարելի է տեսնել, որ ամուսնու նմանատիպ քայլի հետևում կան մարդկային տեսակետից հասկանալի դրդապատճառներ, սակայն սա չի նշանակում, թե նա ճիշտ է արել՝ ցավացնելով կնոջը: Ու անգամ, երբ ամուսնու վարքը բխել է ներքին հարգելի դրդապատճառներից, ասենք՝ կնոջ անտարբերությունից կամ իր հանդեպ ոչ բավարար ուշադրություն դարձնելուց, միևնույնն է՝ պատճառած ցավը կարող է մեղմանալ միայն այն դեպքում, եթե նա իր կատարած քայլի համար ներում հայցի ու իր այդ նոր քայլով մաքրի նախորդի պատճառած դառնությունը:
Իսկ թե ինչքանով է ամուսնու արարքը սխալ՝ վիճելի է, որովհետև ճիշտ թե սխալ երկատումը անձի պաշտպանական մեխանիզմներից է, ուստի և՝ սուբյեկտիվ է: Բևեռային երկատումը միշտ հեռացնում է մեզ օբյեկտիվ իրականությունից, որն ավելի բարձր է ու վեր է կանգնում նեղ անձնական շահերից: Երբ ամուսինը առաջին կառուցողական քայլը կատարի՝ ընդունելով իր արարքի հետևանքները, ու ներում խնդրի պատճառած ցավի համար, հնարավոր կդառնա այնպիսի միջանձնային շփման տարածք բացել, որտեղ ոչ քննադատող հայացքով հարցի ուսումնասիրումը կարող է երևան հանել ամուսնու վարքի իրական դրդապատճառը, որը բնավ չի եղել կնոջը գիտակցված ցավ պատճառելը, այլ մի գուցե իրեն պակասող մասի որոնումը, այն պակասող մասի, որի փնտրտուքն ի վերջո նրան հանդիպացրել է մի նոր կնոջ հետ: Պակասող մասը սեռականի հետ որևէ կապ չունի, այլ ժամանակակից մարդու բզկտված հոգու հետևանքն է, մեր հոգիները միշտ ձգտում են ամբողջանալ և մագնիսական ուժի պես ձգում են այդ ամբողջությանը պակասող մասնիկները:
Հիմա անդրադառնամ բուն հարցին՝ ինչպե՞ս վստահել նորից: Երբ վստահում ես ու հույսերդ չեն արդարանում, ավելին, երբ թիկունքից հարվածում են, բնական է, որ դադարես վստահել: Վստահության չարաշահումը հանգեցնում է աշխարհից մեկուսանալուն, պարփակվելուն և ինքնամփոփ դառնալուն, ու սա միանգամայն հասկանալի է: Նորից վստահել նշանակում է համարձակություն ունենալ բաց սրտով շարունակել ապրել, համարձակություն ունենալ նորից բացել սիրտդ առանց հետևանքների մասին մտածելու: Սա համարձակություն է, քանի որ չգիտես ինչ կլինի ու չես կարող երաշխավորված լինել, որ նույնը չի կրկնվի, բայց կարևորն այստեղ ոչ թե այն է, թե կկրկնվի, չի կրկնվի, այլ սեփական համարձակությունը, որը նշանակում է իրավիճակի վերահսկողությունից հրաժարվելու քայլն անել: Եվ եթե ամենադժվար իրագործելի քայլն ամուսնու համար գիտակցված ներողություն խնդրելն է, ապա ամենադժվար իրագործելի քայլը խանդոտ ու կախյալ կնոջ կողմից ամուսնուն վերահսկելու ու իր ուզածով կյանքի իրադարձություններն ու իրողությունները դասավորելու դադարեցումն է: Միայն այս գիտակցումով զույգը կարող է նորից վստահություն զգալ հարաբերության մեջ, ինչը կարող է նոր հարաբերության սկիզբ դառնալ և իսկապես խորը միջանձնային հարաբերություններ ստեղծել:
[/show_more]
